Sırf Konuşmuş Olmak için Konuşmak

Hepimizin düştüğü bir tuzaktır. Ama bazı meslek dallarında çok daha belirgindir. Mesela teknik direktörler. Maçı kaybetmiştir veya kazanmıştır, önünde bir mikrofon beliriverir. Bir takım analizler yapmak, bir şeyler söylemek zorunda hisseder kendisini. Halbuki iyi oynamışsa yenmiştir, kötü oynamışsa maçı kaybetmiştir. Bu kadar basit. Sadece "Özetle maçı kaybettik" dese yeterli aslında.

Güzellik yarışmalarında finale kalan güzeller. Kendilerine ödül verilecek. Niçin? Cevabı çok basit: Güzel oldukları için. Lakin o mikrofon ona da uzanıyor ve bişeyler söylenmesi bekleniyor. Başlıyor dünyada barışı arzuladığını veya anne babasına olan minnettarlığını anlatmaya.

Akademik çevrelerde ve iş hayatında da sıkça rastlanır. Kişiler tecrübesi olmadığı, bilmediği konularda bile bunu belli ettirmemek için, herhangi bir katkısı olmayacak cümleler sarfetmeye. Bu arenada ben de varım, aslında bir bilgim olmasa bile.

Tarih, coğrafya, siyaset, ekonomi konularına hiç girmiyorum bile. Bu alanlar bitmiş durumda. Konuşma, kendini ifade etme fırsatını yakalama konusunda, bilenlerin bilmeyenlere karşı mağlup olduğu ülke meseleleri...

Sırf konuşmuş olmak için konuşmak genelde bilgisizliği maskeleme amaçlıdır. Konuşan da ne bahsettiğini bilmez, bir noktaya varamaz. Dinleyenler ayıp olmasın diye başını hafiften bir sallar ve kaldıkları yerden devam eder.

Düşüncelerinizde olduğu gibi konuşmalarınızda da berrak olun. Faydası olacağını düşündüğünüz şeyi evirip çevirmeden net ifade edin. Basit olsun. Bu hem duruşunuzun zedelenmenmesini engeller hem de zaman kaybını önler.

Mark Twain'in sözüyle meseleyi kapatalım:"Diyecek bir şeyin yoksa bir şey deme."